Η προσέγγιση των γεγονότων και των συνεπειών τους οδηγεί στον στοχασμό για την έντυπη λογοτεχνία, η οποία, από την Αναγέννηση ως τις μέρες μας, είχε πολιτικές και κοινωνικές επιπτώσεις, πέρα από τη συμβολή της στην καλλιέργεια του ατόμου και στο φωτισμό των λαών. Ο συγγραφέας της αναγεννησιακής και κλασικής περιόδου, υπό την σκέπη ενός προστάτη, υπό την απειλή και την καταδίκη πολιτικών και θρησκευτικών δογμάτων, παρήγαγε για έναν περιορισμένο κύκλο θαυμαστών, ακροατών και αναγνωστών. Στην αστική κοινωνία του 19ου αιώνα, ο συγγραφέας, υπό τον μανδύα του διανοούμενου και του προικισμένου νου, μέσα από σχολές και κινήματα, δεν έπαψε να είναι ένας καθοδηγητής, μια φωνή εκείνων που δεν είχαν φωνή, ένας στρατευμένος σε ιδανικά. Η στροφή των κοινωνιών στην κατανάλωση μετέτρεψε και το λογοτεχνικό έργο σε προϊόν, σε εφήμερο κατασκεύασμα, που έχει χάσει την πνευματική ισχύ του. Εξετάζοντας αυτή την εξέλιξη στο δοκίμιό του με τον τίτλο Παραμύθι της λογοτεχνίας (εκδ. Πατάκη, 1997), κάνει τη διάκριση μεταξύ «γράφειν» και «συγγράφειν», υποστηρίζοντας ότι το «γράφειν» έχει πια τον πρώτο λόγο, οπότε το «συγγράφειν» τίθεται στο περιθώριο και η σπουδαιότητα το συγγραφικού αποτελέσματος δεν έχει το αντίκρισμα που είχε στο παρελθόν.
