Η άντληση θεμάτων από την Ιστορία του ύστερου 19^ου αιώνα και του 20^ου, η  ανίχνευση πηγών προς εξυπηρέτηση του πεζογραφικού έργου, καθώς και η μελέτη επιφανών ιστορικών (Έρικ Χομπσμπάουμ, Μαρκ Μαζάουερ κ.λπ.), υπήρξαν οι αφορμές για να τεθεί το ερώτημα: «Τι είναι εκείνο που χαρακτηρίζει αυτή την ιστορική περίοδο;». Ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής μελέτησε τα γεγονότα και τις εξελίξεις, φτάνοντας στο συμπέρασμα πως ο τρόμος υπήρξε το κύριο στοιχείο αυτών των δεκαετιών. Κάνοντας την εμφάνισή του στα χαρακώματα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, λαβαίνοντας βιομηχανική μορφή στα κρεματόρια, αλλά και στους συμμαχικούς βομβαρδισμούς του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου με κορύφωση τις ρίψεις ατομικών βομβών στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, παραμένοντας η συνιστώσα του Ψυχρού Πολέμου, ο τρόμος δεν έπαψε να αναπτύσσεται και να επιβάλλεται. Καθώς ο Έρικ Χομπσμπάουμ αποκαλεί τον 20^ο αιώνα «σύντομο αιώνα», υπολογίζοντας ότι αρχίζει το 1914 και λήγει το 1989 με την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ο Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής έδωσε στο δοκίμιό του, που πραγματεύεται την εξέλιξη του τρόμου, τον τίτλο Φεβρουάριος Αιών, θέλοντας να τονίσει πως ο 20^ος αιώνας υπήρξε ένας «κουτσός» αιώνας, όπως ο μήνας Φεβρουάριος του ημερολογίου μας. Αυτό το δοκίμιο κυκλοφόρησε το 1996 (εκδ. Πατάκης), αλλά η κατάρρευση των Δίδυμων Πύργων στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, οι πόλεμοι στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο και στη Μαδρίτη επέβαλαν την συμπλήρωση των επιχειρημάτων, πράγμα που η πλούσια διεθνής βιβλιογραφία για το θέμα του τρόμου διευκόλυνε. Έτσι, έγραψε εκ νέου αυτό το δοκίμιο, που κυκλοφόρησε από τις εκδ. Ηλέκτρα (2006).